این بیماری تا حد زیادی به عوامل محیطی مانند رطوبت بالای خاک، و دمای بالای محیط بستگی‌دارد و در خاک‌های اسیدی نیز بیشتر رخ می‌دهد.این بیماری اغلب در خاک‌های غیر حاصلخیز و یا خاک‌های سنگین شایع است بر این اساس می‌توان گفت در خاک‌هایی که کمبود فسفات دارند بیشتر رخ می‌دهد.
این بیماری به دو صورت ظاهر میشود:
1. پژمردگی حاد ریشچه(اصطلاحاً بوته میری)
2. پوسیدگی مزمن ریشه
در حالت اول به اصطلاح بوته میری رخ می‌دهد و اغلب با خاکستری شدن و ظهور زخم‌های نمناک بر روی هیپوکوتیل مشخص می‌شود و در نهایت موجب سیاه شدن ریشچه می‌شود و اغلب تا بالای هیپوکوتیل گسترش می‌یابد و باعث می‌شود که هیپوکوتیل سیاه شده و مانند یک رشته نخ باریک شود، گیاهان اغلب از محل زخم می‌شکنند. علائم اولیه پوسیدگی ریشه مزمن زخم‌های زرد مایل به قهوه‌ای که به سمت داخل ریشه گسترش می‌یابد و به مرور زمان قهوه‌ای تیره و یا سیاه رنگ می‌شوند. ریشه ممکن است بطور کامل پوسیده شود و یا فقط پوسیدگی انتهایی ریشه داشته باشد و یا دارای زخم‌های سطحی جرب‌دار باشد. پوسیدگی انتهای ریشه معمولاً سبب خشک شدن ریشه و جمع شدن آن می‌شود. بخش‌های بالای سطح زمین به دلیل گرما و آفتاب اغلب پژمرده می‌شوند که علائم پژمردگی شب‌ها بهبود می‌یابد و در مراحل شدیدتر برگ‌ها ممکن است علائم سوختگی را داشته باشند. این بیماری در تمامی ساختارهای خاک روی می‌دهد اما در خاک‌های با بافت سنگین، که تمایل به نگهداری طولانی مدت رطوبت در خود دارند، شایع ‌تر است.

روش های مبارزه

این بیماری توسط یک برنامه مدیریتی هوشمند که می‌تواند شامل موارد ذیل شود قابل کنترل است:
1. استفاده از ارقام مقاوم،
2. اصلاح بذر (بذرمال کردن) با سمومی مانند هایمگزازول(تاچیگارن)،
3. کاشت زود هنگام،
4. تسهیل زهکشی خاک،
5. کنترل علف های هرز تاج خروسی، سلمه و تره و... ،
6. رعایت تناوب زراعی با گیاهان غیر میزبان،
7. استفاده از کودهای کشاورزی متناسب با نیاز خاک،
8. مصرف کلسیم اکسید (آهک)،
9. جمع آوری بوته‌های آلوده و معدوم کردن آنها.

نکته: واضح است که استفاده از ارقام اصلاح شده مقاوم نسبت به ارقام اصلاح شده غیر مقاوم از عیار کمتری برخوردار هستند پس قبل از کشت نسبت به انتخاب بذر مناسب با شرایط مزرعه خود آگاهی لازم و کافی بدست آورید برای اینکار می‌توانید از متخصصان این حوزه کمک بگیرید.

بیماری های قارچی شایع چغندرقند و نحوه خسارت آنها