علائم

بیماری فوزاریوم زرد ابتدا روی برگهای مسن تر به صورت کلروز (زرد شدن) بین رگبرگ های بزرگتر ظاهر می شود. با پیشرفت بیماری، برگ های جوان تر نیز کلروتیک می شوند و برگ های مسن تر و علامت دار نکروزه می شوند (شکل 1). گاهی اوقات، فقط نیمی از برگ کلروتیک یا نکروز است (شکل 2) (یک علامت معمولی تر از پژمردگی ورتیسیلیومی است که اخیراً در چغندرقند در این منطقه نیز شناسایی شده است).

شکل 2                                                                                                                                            شکل 1

در مراحل اولیه بیماری، شاخ و برگ در طول روز پژمرده می شود اما یک شبه بهبود می یابد. تمام برگ ها در نهایت می میرند اما چسبیده به گیاه باقی می مانند و به صورت انبوهی در اطراف طوقه فرو می ریزند. این بیماری علائم ریشه خارجی ندارد. یک مقطع عرضی از طریق ریشه، تغییر رنگ عروقی خاکستری مایل به قهوه ای را نشان می دهد (شکل های 5-3). گیاهان بالغ به ندرت می میرند، اما عملکرد کاهش می یابد.

شکل 4                                                                                                                                       شکل 3

                                                                                                                                                 شکل 5           

بیولوژی

 Fusarium oxysporum f. sp .betae یا عامل بیماری زردی فوزاریومی در خاک و بقایای گیاهی به صورت هاگ، کلامیدوسپور یا میسلیوم زنده می ماند. زمانی که شرایط مساعد باشد، قارچ وارد ریشه چغندرقند شده و به سیستم عروقی حمله می‌کند و در آنجا سموم تولید می‌کند که در گیاه به سمت بالا منتقل می‌شوند و علائم برگی را ایجاد می‌کنند. این قارچ همچنین به عنوان یک پلاگ عمل می کند که بافت عروقی را مسدود می کند و متعاقباً باعث پژمردگی می شود. این بیماری در دمای بالای خاک ( بالای 75 درجه فارنهایت ) افزایش می یابد. علائم معمولاً در اوایل فصل رشد ظاهر نمی شوند. مزارعی که غرقاب هستند یا ساختار خاکی ضعیفی دارند شرایط مساعدی را برای آلودگی فراهم می کنند. این قارچ سال ها در خاک زنده می ماند. عفونت نماتد اغلب باعث افزایش شدت پژمردگی فوزاریوم می شود.

مدیریت

تناوب زراعی ممکن است تجمع تلقیح در خاک را کاهش دهد، اما این عمل غیرقابل اعتماد است زیرا Fusarium oxysporumf.sp.betae دامنه میزبانی وسیعی دارد و کلامیدوسپورها سالها زنده می مانند. از جابجایی خاک آلوده بر روی تجهیزات مزرعه آلوده باید اجتناب شود تا از گسترش آن به مزارع غیر آلوده جلوگیری شود.

هیچ قارچ کشی که کنترل موثر بیماری را فراهم کند در دسترس نیست. پرورش دهندگانی که مزارعی با سابقه بیماری دارند باید ارقام مقاوم به فوزاریوم زرد بکارند.

Fusarium yellows که با نام پژمردگی فوزاریوم نیز شناخته می‌شود، یک بیماری قارچی است (ناشی از Fusarium oxysporum Schlechtend.:Fr.) با سویه‌های احتمالی خاص میزبان که به چغندرقند (F. o. f. sp. betae) یا لوبیا خشک (F.o. f. sp. فازولی) حمله می کند . گیاهانی که به شدت آلوده هستند زرد، پژمرده و زودرس می‌میرند، که ممکن است باعث کاهش عملکرد یا از دست دادن کل محصول شود.