پوسیدگی زغالی مانند سایر پوسیدگی های ریشه باعث کاهش عملکرد ریشه، درصد قند و خلوص آن شده و باعث می شود ریشه ها کمتر ذخیره شوند. تلفات از 0 تا 30 درصد متغیر است و تلفات زیاد فقط در جایی اتفاق می‌افتد که چغندر در دمای بالا (31 درجه سانتیگراد بهینه) و تنش رطوبتی قابل توجه تولید می‌شود. علائم اولیه این بیماری پژمردگی شاخ و برگ است که متعاقباً قهوه ای می شود و می میرد.

علائم : 

ضایعات قهوه ای مایل به سیاه و شکل نامنظم هستند که معمولاً در ناحیه تاج ایجاد می شوند. ضایعات قدیمی پاره می‌شوند تا توده‌هایی از میکرواسکلروت‌های زغالی رنگ را در معرض دید قرار دهند. نواحی پوسیده ریشه داخلی ابتدا زرد خردلی است و متعاقباً رنگ آن به سیترین بافی تغییر می کند. در مراحل پیشرفته پوسیدگی، بافت ریشه سیاه مایل به قهوه ای است و توده های میکرواسکلروتی معمولاً در حفره ها یافت می شوند. چنین ریشه هایی ممکن است در نهایت کوچک شده و مومیایی شوند. این قارچ حداقل به مدت دو سال به صورت میکرواسکلروتی در خاک یا بافت میزبان زنده می ماند. میکرواسکلرویت ها در چغندر و سایر میزبان ها مانند لوبیا ، پنبه ، ذرت ، سیب زمینی، سورگوم، سویا، توت فرنگی، آفتابگردان و سیب زمینی شیرین تشکیل می شوند. به دلیل طول عمر میکرواسکلروتی و دامنه وسیع میزبان، تناوب زراعی یک کنترل عملی نیست.

کنترل : 

اقدامات کنترلی باید در جهت جلوگیری از تنش رطوبتی با استفاده از روش‌های آبیاری مناسب یا استفاده از شیوه‌های زراعی که رطوبت خاک را حفظ می‌کند، متمرکز باشد.